De bevalling, mijn verhaal (3/3)

“Wat wil je doen?”, vraagt mijn steun en toeverlaat. Ik zucht stellig dat ik pijnstilling wil en als het even kan, niet al te lang wachten alsjeblieft. De medische afdeling was gelukkig al berekend op een klant voor die middag dus ik kon zo doorrollen naar de andere kant van de gang. Ik bedenk me nog dat het zo bijzonder is hoe een bevalling werkt, voor mij althans. Nog steeds helemaal in mijn eigen wereld, waarin tijd stil staat, pijn regeert (eerlijk is eerlijk) en ik ondertussen heel erg uitkijk naar wat komen gaat. Vanavond naar huis met ons kindje!

Deze hotelkamer krijg toch echt minder sterren, dat steriele ziekenhuisgehalte doet behoorlijk afbreuk aan de sfeerbeleving. Ik heb een nieuwe butler in de vorm van een hele lieve jonge verpleegster. “I will be your servant for this evening”, zegt ze niet, maar dat hoor ik wel. Mijn nieuwe vijand, het ziekenhuisbed, staat klaar. Voordat ik pijnstilling kan krijgen, moet er een hartfilmpje van ukkie gemaakt worden. Een jolige co-assistent stelt zich voor. Mijn vriend krijgt ondertussen de zenuwen. Had ik niet in mijn geboorteplan gezet dat ik geen co-assistenten aan mijn bed wilde? Hij zag het al gebeuren dat ik in al mijn vurigheid zou gaan schelden en zou gaan eisen dat ik competente artsen wilde. Maar het interesseerde me allemaal niet. Totdat het deze lieve co-assistent niet lukte een hartfilmpje te maken en ik ondertussen toch best behoorlijk last van mijn rug had (understatement). Gelukkig zag moeder overste, de verloskundige van dienst, mijn gezicht. “Laat mij maar”  zegt ze, waarna de co-assistent afdruipt om niet meer terug te komen.

Ik dacht in de tussentijd aan mijn hippe nachthemd en die leuke wollen sokken die ik kreeg voor kerst. Nog netjes gestreken en opgevouwen in mijn vluchtkoffer, ver buiten mijn bereik. In plaats daarvan droeg ik een charmant ziekenhuiskostuum -one size fits nobody – om over mijn niet gepolijste gezicht maar niet te spreken. Hoe doen die vrouwen dat toch? Bevallen en daarna meteen klaar zijn om de catwalk op te lopen?

Na een hele lange drie kwartier wachten, waar in ik wel zes keer op het noodknopje heb gedrukt (help, alsjeblieft, wanneer gaat iemand de pijn weghalen?), kreeg ik een kastje met een groene knop in mijn handen geduwd. “Als je hier op drukt wordt er meteen een dosis remifentanil toegediend. Het werkt meteen en houdt een paar minuten aan”. Dat was het. De hemel. Eerst kwam ik terecht in de efteling. De villa volta welteverstaan. De kamer begon te draaien, de pijn was weg en heel snel kwam ik in een soort van ultieme trance terecht. Fantastisch. De verloskundige had me al beloofd, als je nog nooit stoned geweest bent is dit misschien je eerste gevoelsmatige stoned-ervaring. Stoned ben ik nooit geweest als pertinent tegenstander van welke vorm van roken of drugs dan ook, maar ik denk dat ze gelijk gehad heeft. De pijn verdween als sneeuw voor de zon en ik kreeg eindelijk in de gaten wie er allemaal in het ziekenhuis waren. Ik kreeg praatjes, at een saucijzenbroodje en keuvelde gezellig aan met vriend en ouders.

“Nou gek he jongens! Ik voel helemaal niks!”. Mijn vriend en mijn moeder kijken naar de toco monitor en fronzen hun wenkbrauwen. De weeën activiteit gaat onverminderd verder.

Na een klein uurtje krijgt ukkie erg veel last van van de weeën, zijn hartslag dipt. Akelig, hoe stil het ineens is als de ctg geen geluid meer maakt. Mijn butler, de lieve verpleegkundige, denkt dat de ontsluiting sneller vordert dan de arts constateerde en ze gaat de gang op om iemand te roepen. Onderschat nooit de kennis van een verpleegkundige. Binnen het uur nadat ik de verdoving te pakken had, was het zo ver. Volledige ontsluiting.

“Zo”, zei de verloskundige van dienst. Je weet wel, zo’n degelijke grote vrouw met grijs haar die dit werk al honderd jaar doet. Geen onzin, geen aanstellerij. Type: niet lullen maar poetsen. “Je mag persen”. Ho. Wacht even. Maar dat was de bedoeling niet. Ik lig hier net, ik heb het zo gezellig. Ik heb geen pijn. Persen betekent verdoving uit. Hell no, laat mij nog even een uurtje zo liggen, ik slaap eindelijk (na drie maanden is dat ineens heel wat waard).

Ik wil nog niet bevallen hoor, ik lig net zo lekker! Mag ik nog even slapen?

Niks daarvan, de grijze dictator geeft orders en ik volg. Het resultaat ligt na dertig minuten in mijn armen. God, wat ben je mooi. Lieve Milan, welkom in de wereld, jouw wereld.

De pijn is verdwenen. We krijgen twee uur met mini voordat mijn butler zijn controles gaat uitvoeren. Voor zijn eerste proefwerk slaagt hij cum laude. Dan is het douchen, aankleden en inpakken. Om half tien ’s avonds zijn we weer thuis. Nog net voordat de pizzeria sluit. Ineens voel ik hoeveel honger ik heb. Daar zitten we dan. Als nieuwbakken gezinnetje, met een doos domino’s pizza op onze schoot. Even denk ik nog, heb ik me niet aangesteld? Nee, bevallen is topsport. En ik heb zojuist de hoofdprijs gewonnen.

Morgen om 7 uur: The day after.

Advertentie