Voeding, het enige dat je kindje nodig heeft waar je even over na moet denken. Wat ga je doen? Hoe kijk je er tegen aan? En hoe ga je om met ‘borstvoedingspolitie’ als je eigenlijk kunstvoeding wil geven? Wat ik koos, en hoe ik tot die beslissing kwam.
Toen ik in verwachting was wist ik het zeker. Ik ga kunstvoeding geven. Gegrond en gebaseerd op helemaal niets maar dat was mijn eerste gevoel. Misschien omdat ik zelf op flesvoeding ben groot gebracht? Of omdat ik het idee wel makkelijk vond? Of omdat ik bang was voor mijn toch al niet al te grote boezem? Of antwoord D: al het bovenstaande.
‘Kunstvoeding’ was dan ook mijn antwoord toen de verloskundige vroeg wat voor voeding ik van plan was te gaan geven. Dan ineens merk je dat er voedingspolitie bestaat. Een soort propaganda-achtige clan die er heel goed in is je een giga schuldgevoel aan te praten als je niet meteen volmondig ‘borstvoeding!’ begint te joelen. Ik denk dat dat een tijdperk-gevoelig-iets is. Op dit moment is alles dat niet borstvoeding is niet goed. ‘Je gunt je kind toch de beste start?’
Omdat ik niet heel standvastig ben en open sta voor andere visies dan mijn eigen, ben ik me gaan verdiepen in het geven van borstvoeding. Borstvoeding bevat antistoffen. Borstvoeding is altijd op de juiste temperatuur. Borstvoeding geeft je een moment met je kindje. Borstvoeding zorgt voor een snellere slinking van je baarmoeder (score! Weg met die kilo’s). Maar borstvoeding doe je ook alleen. Elke voeding, elke dag, elke nacht, elke drie uur. En hoe ga je dat aanpakken als je moet werken? Je krijgt er tijd voor. Een paar uur van je werkdag mag je gebruiken om te kolven. Maar hoe doe je dat als je een opleiding volgt? Dan is er nog het feit dat niet iedereen zomaar in staat is borstvoeding te geven. Of het nou door medische omstandigheden is of dat je kind (zoals ik vroeger) simpelweg weigert aan de borst te drinken. Kunstvoeding bevat alle vitamines die je kindje nodig heeft. Vitamine K bijgeven is niet eens nodig. Maar kunstvoeding geeft je ukkie geen antistoffen tegen hooikoorts. Jongens, hier kom ik geen wijs uit.
Ik besluit (na wat aandringen van mijn verloskundige) om naar een borstvoedingsinformatieavond te gaan. Vriendlief gaat mee en in twee uur leren we alle ins en outs van het moedermelkfestijn. Deze guitige lactatiekundige had eigenlijk vertegenwoordiger moeten worden. Ze verkoopt het prachtig. Ze laat een filmpje zien van een kindje dat na de geboorte op zoek gaat naar de borst. Een soort oerinstinct. De natuur is iets wonderlijks.
Nog steeds ben ik er niet uit. Ik denk dat ik borstvoeding moet gaan proberen. Lukt het niet kan ik altijd nog terug, het lukte mijn moeder en oma immers ook niet. Ik ga nergens van uit en laat niets aan het toeval over. In het kader: ‘een slimme meid is overal op voorbereid’ tref ik dan ook de voorzorgsmaatregelen. Het eerste pak hero baby staat al in de keuken, maar die kekke voedings bh ligt inmiddels stiekem toch ook in de kast.
Zo tegen het eind van mijn zwangerschap hou ik me er niet meer mee bezig, ik zie wel. Nog steeds geen overtuigend slotakkoord. Tot het moment waarop mijn kindje, direct na zijn geboorte, voor mij beslist. Het is alsof het filmpje van de informatieavond wordt afgespeeld met mijn kleintje in de hoofdrol. Als volleerd tijgerend acrobaatje wurmt ukkie zich over mijn lijf. Hij duwt zich omhoog, zet zich af.. en echt.. hij kruipt. Zijn instinct volgend, legt hij de eerste zware tocht van zijn leven af, op zoek naar eten. Het lukt hem ook nog en zonder enige moeite of hulp, van mij of de arts, drinkt hij. Zijn oogjes kijken me recht aan en ik ben verkocht. Tevreden valt ukkie in mijn arm in slaap. Er verschijnt zelfs een reflex lachje op zijn gezicht. Als dit is wat voor ons werkt, doen we het zo. Zo lang als het mag en zo lang als het lukt.
About Being Mom 