Als ik een jaar verlof zou hebben..

Een jaar zwangerschapsverlof. Het moet bespreekbaar gemaakt worden. Een hoogleraar die het balletje nog eens opgooit is fijn. De regering die het naast zich neerlegt is waarschijnlijk. Maar toch, als ik een jaar verlof zou hebben dan..

Zou ik me niet afvragen welke voeding ik moest geven
Eén van de afwegingen om borstvoeding te geven of niet was voor mij: werk. Na tien weken moet ik weer werken. Kan ik het daar regelen? Kan ik kolven? Hoe gaat dat met de productie? Natuurlijk is je ‘kolfrecht’ bij wet geregeld maar in de praktijk helaas vaak onmogelijk. Al denken veel werkgevers dat ze het heel goed geregeld hebben. Om maar te zwijgen over meiden/vrouwen die een klassikale opleiding volgen. Ga ik dan gewoon eerder weg? Ga ik twee keer tussendoor een uur ergens anders zitten? Met groepswerk, tentamens en de toekomst in het achterhoofd, en daarbij de gedachte aan de buitengewoon ontspannende betonnen omgeving van de plaatselijke bezemkast met koelkast, heb ik die hoop gauw laten varen. Had ik een jaar de tijd aan mezelf, met mijn kleintje, ging ik absoluut borstvoeding geven. Zonder enige twijfel. Als het dan niet lukt, nou en? Tijd genoeg om om te schakelen en te wennen. Lukt het wel? Fijn! Ik hoef niet te vertellen wat de voordelen zijn. Geen rekening houden met externe partijen, geen extra druk op je schouders. Dat komt je productie sowieso niet ten goede.

Zou ik een stuk minder opgejaagd zijn
Eerlijk is eerlijk. Mijn kleintje op de creche vind ik niet altijd even leuk. Hoe meer tijd hij kan doorbrengen met mij, met ons, met zijn familie, hoe beter. Dus ja, ik ben permanent gehaast. Gehaast om naar huis te gaan, gehaast waardoor ik dingen ga afraffelen die ik niet zo belangrijk vind. Alles gebeurt half en ik ben moe. Daarnaast ga ik eerder weg van mijn werk om borstvoeding te geven (nu dat nog kan). Kwart over drie stipt moet ik weg. Lukt dat niet? Stress. Wat als daardoor werk blijft liggen, of collega’s zich gaan ergeren, of wanneer diezelfde collega’s niet snappen wat die voeding betekent voor jou en je kleine? Stress. Voel ik me niet lekker, door gebroken nachten, ziekten die meekomen vanaf het kinderdagverblijf? Mijn baas vindt het niet leuk als ik me ziekmeld. Ziekmelden van moeder-zijn bestaat niet, dus je loopt maar door.
Ik begin om zeven uur met werken, mijn vriend om acht uur. Het kinderdagverblijf gaat pas om half acht open. Je hoeft geen wiskunde-genie te zijn om uit te rekenen dat dat niet lukt. Terwijl vriendlief structureel te laat op zijn werk is, zit ik met de poepluier nog achter mijn oren in de auto. Met ontbijt en een thermosbeker thee in mijn tas. Heel gezond.

Zou ik kunnen herstellen
Laten we wel wezen, bevallen is geen picknick. Zwanger zijn ook niet altijd trouwens. Welke man (sorry) heeft besloten dat twaalf weken verlof na de bevalling (maximaal) voldoende is? Voor ik weer een beetje mezelf was.. wacht.. ben ik dat uberhaupt? Chronisch slaapgebrek maakt me moe, prikkelbaar, emotioneel en chaotisch. Voeg daar nog een paar keer negen uur per dag werken aan toe, waarbij de wekker nog vroeger gaat, met bovenstaande stressfactoren. Bijkomen? Is dat besmettelijk? Kun je dat eten?

Zou mijn relatie meer bestaansrecht hebben
Cliché, maar zo waar. Een relatie heeft te lijden onder de komst van een baby. Vriendlief en ik hebben het heel leuk samen. Altijd gehad en nog steeds. Maar de occasionele woordenwisseling door permanent meningsverschil steekt ook hier iets vaker de kop op. Omdat we moeten werken maar geen vijf dagen kinderdagverblijf willen regelen, moeten we onze vrije dagen verdelen. Wat betekent dat we geen vrije dagen meer samen hebben. In het weekend komen we elkaar (als we geluk hebben) een keer tegen. Of ’s avonds, tja, daar hoef ik het niet over te hebben als je een baby in huis hebt toch? Te weinig, echt te weinig.

Zou mijn kind onverdeelde aandacht hebben
Natuurlijk is het heerlijk om vrouw te zijn in plaats van moeder. En natuurlijk wil je ook wel eens iets voor jezelf doen. Ik hou van mijn werk, ik vind het heerlijk om even geen liedjes te zingen en onder de mensen te zijn, ik vind het fijn dat ik met mijn werk een bijdrage kan leveren aan de maatschappij en ik zou voor geen goud mijn baan willen opgeven. Maar je kindje naar vreemden brengen omdat het moet is toch anders dan wanneer je daar bewust voor kiest. Wij kregen toch echt een kind als verrijking van ons leven en ons geluk. Mijn filosofie is dan ook dat je het eigenlijk niet kunt maken om je kindje vijf dagen in de week van ’s morgens tot ’s avonds naar de opvang te brengen en in het weekend een nanny aan te stellen. Waar doe je het dan voor? Van uiterste, naar uiterste maar natuurlijk zou ik er (zeker het eerste jaar) het liefste altijd zijn voor mijn kind. Zoals mijn moeder er vroeger voor ons was.

Zou ik niks hoeven missen van mijn kind
Ook cliché, stiekem ook waar. Ergens zegt een duiveltje op mijn schouder: “en dalijk zet hij zijn eerste stapjes op het kinderdagverblijf”. Dat steekt toch. Ergens. (Oh god, ik ben toch geen slechte moeder?)

Zou ik een stuk zelfverzekerder zijn
De keuze, wanneer je gaat werken. Ben je er aan toe na drie maanden? Na zes maanden? Na dat hele jaar? You pick! Ik weet dat sommige moeders een briljante opstart hebben en dat ze staan te springen om te gaan werken. Sommigen ook niet. En anderen, die kunnen gewoon kiezen. Eindelijk kiezen. Omdat er dingen in het leven zijn die echt belangrijker zijn dan werk.

Liefs, Stephanie

Advertentie