Don’t google anything!

Welke voeding moet ik geven? Hoe ziet een voedingsschema eruit? Wat vindt het consultatiebureau? Wat moet mijn kindje kunnen? Hoe is de ontwikkeling? Hoe is de groeicurve? Welke fles moet ik kopen? Hoe doe ik iets aan die voorkeurshouding? Hoe stopt hij met huilen? Hoe krijg ik mijn kind in slaap? Eerste kindje, eindeloos veel vragen. Wie kreeg er een gebruiksaanwijzing bij? Niemand. Dus je moet het zelf doen. Je vastklampen aan ervaringsdeskundigen lijkt een mooie waardevolle oplossing. Maar vrouwen zijn gemeen, en als je gaat zoeken op internet, ben je bijna per definitie een slechte moeder (probeer het maar eens: kan ik mijn kind laten huilen?)

Ik wist niks van kinderen. Tenminste, niet van hoe je ze groot brengt. De tijd dat wij baby’s in de familie hadden is inmiddels lang geleden en mijn blauwe maandag werkervaring in de overblijf van moeilijk opvoedbare groep 8-ers was geen groot succes. Dan krijg je een kindje. Alsjeblieft! Succes! Doe het maar. Er zat geen omschrijving bij. ‘Zo in slaap wiegen is gegarandeerd vier uur rust voor uw kleintje. Deze voeding lust hij zeker weten.’ Nee, zoek het maar uit. Zoeken, leren kennen en je gevoel volgen.

Als we onzeker zijn over iets gaan we bevestiging zoeken. Het zal in de aard van het beestje liggen. Vaak zijn wij vrouwen ook oprecht op zoek naar informatie. Dat begint al in de zwangerschap. Net als elke zwangere vrouw bracht ik mijn verlofdagen en slapeloze nachten door op internet. Ik las fora, gespreksgroepjes, ouders van nu, nutricia, verzin het of ik heb het gelezen. Dan frons je je wenkbrauwen toch wel bij sommige posts: “Hoi iedereen, ik ben vandaag veertien weken zwanger en ik voel de baby bewegen! Het is een soort plopje, zou het de kleine zijn?” – “Ben je helemaal mal? Dat kan zo vroeg helemaal niet! Ik voelde mijn kind pas bij twintig weken, hij is nu echt veel te klein om iets te kunnen voelen. Nee hoor schat, maak je geen illusie, dat heb je helemaal verkeerd.” Daar ga je, was je juist zo enthousiast over dat fladdertje in de buik, is je eigen gevoel verruild voor nog meer onzekerheid. Les één van het internet, vrouwen gunnen elkaar heel weinig. Dat geldt natuurlijk lang niet voor iedereen, maar als bij jou iets eerder, beter of anders lukt dan bij een ander doe je het fout. De ergste discussies vind je in het laten huilen van je kindjes. Oei, als je daar over begint, bereid je voor op de openlijk schandpaal. (Lees hier wat ik daarvan vond.)

Ik doe het ook, informatievergaring anno nu. Ik legde mini in de maxi cosi voor een ritje naar de schoonfamilie. Goh hij ligt wel bijzonder in elkaar gefrommeld in dat zitje. “Zullen we die verkleiner er uit halen anders?”, opper ik. Maar voor ik het doe raadpleeg ik toch even mijn meest objectieve adviesorgaan: Google. Natuurlijk moeten we die verkleiner er niet uit halen, want de zoon van Angelface456 zit er met zeven maanden nog in en het hoofdje van een kindje van drie maanden is écht niet sterk genoeg om zonder verkleiner in de maxicosi te zitten. Oh.. Ik kijk weer naar mijn snuitje in het autostoeltje en ben toch echt bang dat hij een soort klokkenluider van de Notre Dame gaat worden als we hem zo laten zitten. Weg met die verkleiner!

Gisteren begon het gesprek met mijn vriend over de voeding van mini. Mini krijgt vijf flessen van 180/5 per dag. Om 7, 11, 15, 19 en 23 uur. Fantastisch! Zegt het consultatiebureau. Ik moet alleen mini wel twee keer (om zeven en om elf uur) uit een hele diepe slaap halen. Zou hij er niet gewoon aan toe zijn om die laatste fles te laten vervallen? “Ho stop!” zegt google. Een kindje dat meer dan tien uur aan een stuk slaapt krijgt een glucose tekort en wordt ziek. Oh, dan toch maar niet. Terwijl, als ik de ruimte tussen de flessen wat oprek (wat makkelijk lukt met mijn kleine slaapkop) zit er nooit meer dan tien uur tussen, ook niet ’s nachts. Even zelf na blijven denken. Hij kwam trouwens ook echt niet voor een nachtvoeding afgelopen nacht. Gewoon doortukken, fles van elf uur of niet.

We zijn gauw geneigd een mening van een ander over te nemen, want we weten het zelf gewoon niet. We hebben een gevoel en we hebben een idee, maar de exacte wetenschap ontbreekt. We moeten daarbij wel onthouden dat niemand die wetenschap in pacht heeft en dat elk kind anders is. Luister naar je arts en je verpleegkundige van het consultatiebureau. Praat met meiden, vrouwen die dicht bij je staan en die je steunen. Neem professionele overwegingen mee maar kijk naar je kind. Elk kind is zo uniek, daar kun je geen gebruiksaanwijzing op plakken. Volg je gevoel, dat weet het altijd beter dan tien zogenaamde professionals op internet bij elkaar.

Liefs, Stephanie

Advertentie