Waar ik mijn telefoon verstopte en mezelf in een soort bunker terugtrok, heb ik toch een aantal foto’s gemaakt van de mijn dagen deze week. Terug van weggeweest, maar wel wat korter dan anders. Zoals beloofd op zondag, hier is een overzicht van deze week!
Deze week is de week van het examen. Kettingen voor de deur, do-not-disturb bordjes voor het raam, telefoon uit, elke prikkel die me van het leren afhield moest ik (uit eigenbelang) een enkeltje bergingkast geven. Blokken, studeren, leren, lezen en herhalen tot ik er helemaal gestoord van werd. Ik moest en zou dit examen halen en mijn motto om een zo hogelijk mogelijk rendement in zo weinig mogelijk tijd te halen speelde me meer parten dat ik van tevoren had bedacht. Probeer je maar eens te concentreren als er zo’n schattig ventje naast je, je aandacht zit te trekken.
Gelukkig was het niet allemaal voor niets. Al dat harde werk wordt beloond. Ik haal mijn examen met een mooi cijfer en ben over the moon dat ik er nu eindelijk van af ben. Ik stond er zelf van te kijken, maar mijn anti-sociale tijdperk heeft zijn vruchten afgeworpen. Stiekem ben ik best trots op mezelf, een kindje krijgen, je mindset die helemaal anders is, en dan toch presteren. Vieren doen we het met mijn lievelingsgebakje -van boven de rivieren- en een goed glas wijn. Gewoon, thuis aan tafel. Minstens net zo gezellig als wanneer we er op uit zouden gaan.
Kostbare momenten met mijn kleine boefje. Voorlezen, mijn talent van voor de oorlog (ik ben nog ooit voorleeskampioen van de basisschool geweest) komt weer bovendrijven. Het jeugdsentiment van Takkie, Siepie, Jip en Janneke komt weer helemaal terug. Mini vindt het vooral leuk om de bladzijdes nat te kwijlen en te trommelen op de kaft, maar ik ben overtuigd van het didactisch voordeel van voorlezen.
En dan komt je boefje kuchend en proestend terug van het kinderdagverblijf. In plaats van dat hij die virussen nou lekker daar laat, neemt hij ze verpakt en wel mee naar huis. Slapen wil hij niet meer in zijn eigen bed, alleen dicht tegen papa of mama aan. Daar gooi ik alles met liefde voor aan de kant. Mijn moeder kocht toen mini geboren werd een beer met muziekdoosje. Het muziekdoosje kan een deuntje afspelen maar ook geluiden zoals mini die heeft gehoord toen hij nog in de buik zat. Hij is nu 19 weken, maar het maakt hem nog steeds rustig.
Het onvermijdelijke gebeurt, waar ik al weken liep te kwakkelen met een keelontsteking die niet wilde doorzetten en een sexy hoestje, geeft het virus van ukkie nu de genadeslag. Samen kruipen we dan ook maar diep onder de wol. Nu, ruim tien dagen later ben ik nog niet helemaal opgeknapt, maar het gaat de goede kant op.
Volgende week weer wat uitgebreider, maak er een hele mooie zondag van.
Veel liefs
Stephanie
About Being Mom 