Moederschap is een cadeau. Kindjes krijgen is immers niet vanzelfsprekend. Je gaat ervan uit dat het kan maar garanties kent het menselijk lijf in geen enkel opzicht. Om me heen ken ik echt wel vrouwen die bewust niet kiezen voor de mogelijkheid op een kleintje. Bewust kinderloos. Ergens was ik zelf ook ooit zo.
Ik heb een tijd gekend, eigenlijk nog niet zo heel lang geleden, dat ik in de overtuiging leefde dat kinderen mijn leven niet zo zeer zouden verrijken. Als mij was gevraagd of ik kinderen wilde had ik nee gezegd. Of in ieder geval ‘nog lang niet’. Ik wilde wat veel vrouwen in hun mid-twintiger jaren willen. Werken, een basis opbouwen en genieten van vrienden, reizen en het leven zonder belemmeringen, concessies of verantwoordelijkheden. Ik had niet het gevoel dat het mijn roeping was om moeder te worden. Ik ben ook niet één van die vrouwen die al heel jong wist dat ze in de wieg gelegd was om kinderen te krijgen en op te voeden. Ik speelde wel met poppen vroeger, ik was echt een moedertje voor mijn twintig poppenkinders. Misschien had ik daar mijn portie wel gehad. Misschien lag het aan mijn situatie in die tijd. Vrijgezel. Lang leve de lol. Geef mijn portie maar aan fikkie. Toen mijn toenmalige vriendje eens aan me vroeg hoe ik over kinderen dacht, bekroop me een benauwd gevoel. Alsjeblieft, mijn honden zijn al vermoeiend genoeg. Toch veranderde dat compleet toen ik mijn huidige vriend leerde kennen.
Natuurlijk wil ik kinderen! Heel graag! Ik wilde niets anders dan lekker burgertruttig huisje boompje beestje spelen. We kenden elkaar pas net toen het onderwerp ter sprake kwam. Misschien omdat we wat ouder zijn en een relatie niet langer als vergankelijk zien. Type ‘we zien wel waar het schip strand’. Nee, dit is toekomst, daar ga ik voor. Ik ben lang genoeg van het mantra vrijheid blijheid geweest. Het was heel erg tijd om te settelen. Ik zag het ineens voor me. Alsof ik wakker werd met een moedergevoel, het ontstond ineens. Moet het dan gewoon allemaal eerst op zijn plek vallen? Feit is dat heg kan. Van totaal onverschillig, tot een brandend verlangen.
Soms dacht ik heus nog wel eens in beperkingen. Die verre reis kan voorlopig niet, er moet geld apart gezet worden, wat zal er over blijven van de romantiek? Die beperkingen heeft het moederschap ook, dus geheel ongegrond is het natuurlijk niet. Maar ik zag vooral ineens de leuke kanten, leuke verwachtingen die meer dan uit zijn gekomen. Moeder zijn is leuk en helemaal geen eind van je leven als individu. Naast de geijkte jubelpunten en yay-fases van het moederschap leren we ook een heleboel!
Leren genieten van dingen die geld niet kunnen kopen
Iedereen wordt gelukkig van een reis naar de stranden van Bali, of een heerlijke wintersport, een avond onbeperkt kroeghoppen of uitgebreid winkelen. Als moeder moet je (meestal) op de kleintjes letten, en dan bedoel ik niet alleen op je ukkie. Ik ben in ieder geval niet getrouwd met een rijke zakenman, ik heb de loterij nog steeds niet gewonnen en met internationale bekendheid en bijpassende bankrekening heb ik niets te maken. Die reizen, maken we dan ook even niet. Maar, what do you know? Het park om de hoek -nooit gezien- is bijzonder mooi. De ondergaande zon op het Nederlandse strand is bijna net zo bijzonder als dezelfde zon op het strand van Barcelona. De ganzenfamilie die door de straaat trekt, waar mini uren naar kan staren of reepjes scheuren van de Viva mama met mini, en het onbetaalbare snoetje zien als hij een stuk papier in zijn handjes voelt. Geluk kost geen geld.
Een band die blijft
Je kunt van mensen houden en je kunt van mensen houden. Ik hou van mijn vriend, ik hou van mijn beste vriendinnen, ik hou van mijn ouders en ik hou van mijn broer. Allemaal anders. De één onvoorwaardelijk, de ander onvoorwaardelijk tenzij. Van mijn kind hou ik, het aller-, allermeest. Meteen weet ik dat dit voor altijd is. Hij gaat van mij houden (lijkt mij) zoals ik van mijn moeder hou. Onvoorwaardelijk. Het is een voorrecht om die band te voelen en te kennen.
Het maakt de wereld groter
Kinderdagverblijf moeders, internetfora, de kinderwinkels, de moeders op de markt of in het pretpark. Zwoegende moeders in de supermarkt of in de trein. Bonding 2.0. Je begrijpt een hele andere groep mensen ineens heel goed. Nog meer mensen waar je vrienden mee kunt worden, verbondjes mee kunt sluiten en die je kan uitbuiten om een dagje op je kroost te passen als je met andere ouders van een wijnproeverij geniet. Naast praten over onbenulligheden, liefde, reizen, lust en politiek nu ook vergelijkende warenonderzoeken met betrekking tot luiers, flessen, bedjes en speelgoed. Heel verhelderend soms.
De band met je eigen ouders
Ik schoof ineens een fase op. Van kind van mijn ouders naar moeder van mijn kind. Ik ben in een keer groot geworden. Ik leer heel veel van mijn ouders en de nuchtere kijk die zij hebben. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Zij hebben alles al eens gezien. Gespreksonderwerpen veranderen en ik leer mijn ouders anders kennen. Wat een mooie mensen, wat hebben ze het goed gedaan toen mijn broer en ik jong waren.
Mijn vriend en ik, het managementteam
Wij vinden elkaar niet alleen heel leuk. We kunnen ook nog eens perfect een huishouden draaien. Vloeiend en gestroomlijnd. Nooit geweten dat we een goed team zijn als het op stress, drukte en gedoe aankomt. We moeten zo veel leren, maar het is zo leuk. We kunnen om elkaars gestuntel lachen, vragen (roepen, schreeuwen) elkaar om hulp en ploffen elke avond samen op de bank met een glas wijn -ofzo-, we did it! Soort van overwinningsgevoel. Elke dag. Nog elke dag kijken we elkaar aan en vragen we ons af wanneer ons leven zo drastisch is veranderd. We vragen ons af wat we vroeger deden, want zonder deze tijdsbesteding houden we wel heel erg veel dag over.
De gratis eigenschappen van moeder- of ouderschap zijn een mooie bijkomstigheid. Van alles kun je leren en door alles ontwikkel je je persoonlijkheid en ik leer steeds meer over mezelf door voor mini te zorgen. Van waardering tot lichamelijke capaciteit. Never a dull moment!
Liefs, Stéphanie
Heel mooi geschreven X
LikeLike