Tijdens mijn vorige zwangerschap las ik tussen neus en lippen door over Moeders voor Moeders. Ik vond het toen al een fantastisch initiatief, maar ik was al te ver zwanger om mee te kunnen doen. Dit keer wist ik het zeker, ik doe mee. Wat is het en wat is mijn ervaring? “Geluk kun je delen”(no-spon)
In mijn directe omgeving zie ik het, meiden, vrouwen, mannen, die worstelen met het krijgen van kinderen. Of met het niet kunnen krijgen van kinderen, eigenlijk. Ongewenst kinderloos zijn lijkt me verschrikkelijk. Ik zie hoeveel verdriet het kan doen als je zo graag wil, maar het niet lukt. Dat het ons wel gegund is, is een wonder. Elke dag weer ben ik oprecht zó dankbaar dat wij dit mee mogen maken. Als ik denk aan de ellende die vriendinnen van mij moeten doorstaan om hun vurige kinderwens misschien te kunnen vervullen, kan ik me heel erg schuldig voelen. Waarom wij wel, en zij niet? Terwijl zij nou potverdorie juist de beste moeder zou zijn die je je kunt voorstellen. Je kunt zo weinig, op zo’n moment. Wat zeg je dan? Hoe vertel ik dat het mij wel weer is gegund? Welke woorden zijn goed? Ik kan niet veel doen, maar ik kan wel een beetje bijdragen aan het onderzoek naar vruchtbaarheidsbehandelingen en ik kan doneren. Mijn HcG hormoon, voor al die vrouwen die niet zwanger kunnen worden op de natuurlijke manier.
Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik amper zelf wist dat ik in verwachting was meldde ik me aan via de website van Moeders voor Moeders. Een week later zat er een alleraardigste informatrice op de bank. Gewapend met een zwangerschapstest, ze moeten natuurlijk wel zeker weten dat je zwanger bent en dus het HcG hormoon aanmaakt. Mijn test was natuurlijk hartstikke positief en ik mag meedoen! Meedoen kan tussen de 6 en 16 weken van je zwangerschap omdat het hormoon in die weken in je lichaam zit. Ik kreeg twee grote blauwe kratten met in elk 4 flessen, 2 opvangbekers en een leuk presentje als dank voor het meedoen. In mijn geval was dat een hele zachte omslagdoek voor de baby. Het allereerste cadeautje voor die kleine uk in mijn buik. Mijn moeder wist nog niet eens dat ik in verwachting was.
Na een flinke uitleg over de procedure, een taak voor mijn man om een nummerbordje achter ons huis op te hangen voor de chauffeur en een heel oprecht dankjewel van de informatrice konden we (ofja, ik) aan de slag. Kratten en bussen in de kast -want niemand mag weten dat ik zwanger ben- en discreet plassen in een potje. Heel gek! Maar geen moeite.
Basically is dat het. Op moment dat je moet plassen doe je dat in een witte opvangbeker. De inhoud gaat in een blauwe bus, die voorzien is van een soort conserveermiddel waardoor het hormoon bewaard blijft. Dat middel ruikt niet lekker, niet heel bevorderlijk in de eerste weken als je het mij vraagt, maar dan maar even je neus dicht houden. De bussen sluiten perfect af dus je hebt geen last van geurtjes, knoeien of andere ellende. Elke week komt een chauffeur de volle kratten bij je thuis ophalen. In een bus zonder reclame en je hoeft er niet voor thuis te blijven. Je moet de kratten alleen even buiten zetten op een afgesproken plek. Makkelijker wordt het niet.
Zo gezegd, zo gedaan. Tien weken lang ging ik aan de slag. Je doet het overigens alleen thuis. Op je werk hoef je niets anders te doen dan anders. De ene week had ik dan ook meer ‘oogst’ dan de andere. Soms vergat ik het ook, vooral ’s nachts. Het is toch een beetje gedoe, met zo’n potje. Ik was niet de enige die er soms moeite mee had. Vier keer heb ik de helpdesk moeten bellen omdat de chauffeur de bussen niet kwam ophalen. Beetje jammer, beetje zonde ook, als je bussen 24 uur in de vrieskou buiten staan. Kan nooit heel bevordelijk zijn denk ik dan.
Ik heb het netjes 10 weken volgehouden en ik zou het bij een volgende zwangerschap zo weer doen. Terwijl je meedoet ontvang je elke week een mailtje met een motiverende tekst, bedankjes van de organisatie en van moeders die middels vruchtbaarheidsbehandelingen zwanger zijn geworden en je krijgt een mailtje over het groeiproces van het kindje in jouw buik. Jij bent zwanger en dat verdient ook alle aandacht. Al met al maken ze het zo makkelijk mogelijk om mee te doen.
Ik heb het met veel liefde gedaan. Al is er maar één gezin dat haar zwangerschapswens in vervulling ziet gaan, is het de moeite al dubbel en dwars waard. Ben je zwanger en wil je bijdragen aan vruchtbaarheidsbehandelingen, denk hier dan eens over na, het kost nauwelijks moeite & die tien weken zijn zo om.
Liefs, Steph.
About Being Mom 