Datenight! Ken je dat? Kun je dat eten? Is het besmettelijk? Sinds de komst van mini hebben we niet heel veel datenights meer, eerlijk is eerlijk. Oke, afgezien van de avonden op de bank met netflix en vanalles eetbaars, maar die tellen niet. Deze zaterdag hebben we er één, een onvervalste datenight, zonder mini. Mini is bij opa en wij hebben even alle tijd voor onszelf. Totdat baby twee vindt dat datenight zwaar overschat wordt.
Mini is uit logeren, dat is op zich al bijzonder want ik breng mijn kind liever niet weg. Zeker nu niet, in de laatste weken voor baby twee zich aandient. Ik heb een ongelooflijke drang om elk vrije moment met mijn kind door te brengen nu het nog ‘just the three of us’ is. Hij krijgt nu nog alle aandacht, laten we die dan ook benutten. Enfin, lot bepaalde dat mini toch een nachtje naar opa zou gaan. Op zich ook best handig hoor want ons fijne huis kan nog wel wat werk gebruiken hier en daar. Voor de baby komt heb ik nog een heel verlanglijstje klusjes in onze nieuwbouwwoning waar we eerder gewoon nog niet aan toegekomen waren.
Zo gezegd, zo gedaan. Mini is uit logeren, dan ga je poetsen, ruimen, verven en de badkamer in elkaar klussen. Ja toch? Wel met het oog op een fancy diner en een filmpje vanavond natuurlijk. Ik heb er helemaal zin in. Een schoon huis, een opgeruimd hoofd en lekker rustig aan.
De badkamer-reparatieplannen willen niet echt vlotten. Van een ‘doen we even’ komen we terecht in spuitende waterleidingen, missende ringetjes en een hoop gevloek. Moet dat nou? Terwijl vriendlief half in de badkamerkast hangt met een iphone-zaklamp voel ik iets dat niet de bedoeling is. Dat zullen toch niet mijn vliezen zijn?
Mannen die bezig zijn met een taak moet je niet teveel lastig vallen he, dat weet iedereen. Dus ik sluip langzaam naar beneden onder het mom ‘ik haal even cola voor je’. Onderweg stop ik even op het toilet. Het zijn niet mijn vliezen, daar was het te kort voor, maar het is wel bloed. Niet heel veel, maar toch. Shit. Ergens hadden we natuurlijk rekening gehouden met dit scenario. In de zwangerschap van mini ben ik meermaals opgenomen geweest in het mooie OLVG omdat ik bloedverlies had bij een termijn waarbij we dat willen zien, en met niet aanwijsbare oorzaak. Ik was al blij dat we het deze keer tot 30 weken gered hebben, vorige keer was het met 27 weken al raak. In paniek raken doe ik dus ook niet. Het zal wel weer niks zijn.
“Ik bel even de verloskundige schat, het is weer zover”. Vriendlief weet meteen waar ik het over heb. En datenight dan? Dit soort dingen gebeuren dus altijd in het weekend. Voornamelijk wanneer het het aller-aller-slechtst uitkomt. Nu is het ook nog een weekend in mijn vakantie. Dubbel-score. De verloskundige zegt, zoals ik al verwachtte, dat ze contact op gaat nemen met het ziekenhuis en dat ik vast wat schone kleren moet inpakken voor het geval ik moet blijven. Ook dat verwachtte ik al, dus dat tasje ligt al klaar. Het is ondertussen na 9 uur ’s avonds. Ik ben blij dat mini er even niet is, hoef ik tenminste niet alleen naar het ziekenhuis te rijden.
Om half 10 lig ik aan de CTG voor een controle van de conditie van baby twee en mijn harde buiken en weeënactiviteit. Vriendlief krijgt een sterke koffie en ik een glaasje jus. Gelukkig heb ik geen weeën en ook die harde buiken zijn er niet. De baby heeft een vrij hoge hartslag maar ook die stabiliseert gaandeweg de scan. Gelukkig. Ik krijg een echo en een uitgebreid onderzoek om te kijken of ze kunnen vinden waar dat bloed vandaan komt. Ik voorspel vast dat ze het niet kunnen vinden. De uitslagen van de echo’s zijn goed. Geen problemen met de placenta, de baby ziet er prachtig uit en ik heb geen verweking. “Nee, we kunnen niet vinden waar het vandaan komt, waarschijnlijk gevoeligheid”. Dat wist ik, want dat was de vorige keer ook zo. Of wilde ik dat weten? Zodat ik me niet zoveel zorgen hoefde te maken als ik de vorige keer deed? De ene zwangerschap is natuurlijk de andere niet.
Volgens protocol moet ik blijven. Gelukkig is de gynaecoloog het met me eens dat ik beter thuis kan gaan slapen. Het is ruim na middernacht en ik ben nogal moe. Het bloeden is gestopt en omdat de onderzoeken geen gekke dingen lieten zien mocht ik gaan. Als ik maar zou bellen als het terug kwam. En oh ja, vanaf dit moment sta ik onder medische behandeling. Dat ging vlot..
Thuis staan de schoonmaakteiltjes druppels op te vangen onder het wastafel meubel. We laten de boel de boel, zetten nog een filmpje aan en kruipen op de bank. Datenight, we hebben best gelachen samen, in dat steriele ziekenhuis. Alles voor je kinderen. Die avond samen halen we wel weer in. Ik ben allang blij dat baby twee nog even veilig bij mij blijft. Ondertussen ben ik ruim twee weken verder en het bloedverlies is er nog wel af en toe maar zet niet door. Voor de gynaecoloog geen reden om mij medisch te houden, dus ik mocht weer terug naar mijn eigen vertrouwde verloskundige.
Nog zeven weekjes baby!
About Being Mom 