Het is 26 oktober. Ik ben 40 weken en 1 dag zwanger. Vandaag gaan we een kindje krijgen. Maar dat dat heel anders ging dan mijn eerste bevalling had ik niet verwacht.
25 Oktober. Vandaag ben ik uitgerekend. Ik merk niks, voel niks op een enkele menstruatie-achtige kramp na, maar what else is new? Vandaag word ik gestript door de verloskundige, als dit tenminste mogelijk is. Ik vraag mijn moeder of ze wil blijven logeren. Stel je nou voor dat er iets gebeurt vandaag, dan is er tenminste iemand bij mini. Mijn vriend moet namelijk gewoon werken. Waarom ook niet? De kans dat er niets gebeurt is groter dan dat ik spontaan ga bevallen.
Toch ben ik een beetje nerveus. Ik ben er wel klaar mee, met dat zwanger zijn. Zo leuk is het hele proces niet. Ik bedoel, begrijp me niet verkeerd, een kind kunnen en mogen krijgen is een godsgeschenk, maar het fenomeen zwanger zijn is nou niet bepaald één van mijn grootste hobby’s. Ik waggel als een pinguïn met een evenwichtsstoornis, heb veel last van mijn rug en ben na drie stappen lopen totaal uitgeput. Ik hoop dat ze me kan strippen en dat het ook iets oplevert. Wij zijn klaar voor dit kindje (denken we dan).
In de praktijk blijkt dat ik 3 a 4 centimeter ontsluiting heb. Bonus centimeters! Joepie! Ik heb er namelijk niks van gevoeld. Voelt nu toch een beetje als een voorsprong op het echte werk. Ik hoef in ieder geval niet op nul te beginnen. Ook betekent dit dat ze me kan strippen. Maar dat gaat ze niet doen. He? “Er is net een dame voor jou die weeën heeft, dus die zou zomaar eens kunnen bevallen vandaag, we komen morgen bij je thuis langs om je te strippen”. Terloops wordt er een afspraak gemaakt in het ziekenhuis voor de volgende morgen, er komt een uitgebreid echo onderzoek om te kijken of de baby het nog naar zijn zin heeft in mijn buik. Oké, morgen dan. En ik ga weer naar huis.
Thuisgekomen blijkt vriendlief de koffie klaar te hebben staan. “Ik mocht niet blijven op het werk, ik moest bij jou zijn”. Wat lief. Daar zitten we dan. Papa, mama, oma en mini op de bank. Onverricht ter zake. We zetten een serie op en drinken koffie. Ondertussen begint er iets te rommelen in mijn buik. Ik voel me niet zo lekker, krijg een beetje buikpijn en ik kan het niet laten te denken dat er misschien toch spontaan iets begint vandaag.
Het is middernacht als ik serieuze buikpijn begin te krijgen. Het voelt niet persé als een wee. Hoe voelde dat ook weer? Ik heb dit al eens gedaan, dat zou ik toch moeten weten. Er is geen regelmaat te bekennen en ik denk er niet teveel van. Ik probeer me te ontspannen en ik ben van plan nog even te slapen. Dat lukt niet, de pijn wordt heftiger. Ik voel een soort golfbeweging in mijn lijf ik begin uit mezelf een beetje te zuchten. Een wee! Oh ja, zo voelde dat! Ik pak mijn telefoon en begin te timen. De weeën komen om de 8 minuten. Bij 6 moest ik bellen, omdat het de vorige keer zo snel ging. Het is ondertussen 3 uur ’s morgens als ik mijn vriend wakker maak. Hij masseert mijn rug bij elke wee en houdt de tijd in de gaten. Ik besluit nog 1 wee af te wachten, en in de tussenpauze de verloskundige te bellen. Ze belooft zo snel mogelijk te komen. Mijn moeder wordt ondertussen wakker van het gestommel beneden. De verloskundige constateert 4 a 5 centimeter ontsluiting en rond half zes vertrekken we naar het ziekenhuis. Mini is dan ook wakker en zwaait ons uit. “Mama papa werken!” Nou en of kind. Je hebt geen idee!
In het ziekenhuis heb ik een mooie bevalsuite met bad. We dimmen de lichten iets en ik stap toch maar dat bad in. Eigenlijk had ik mezelf beloofd meteen in bed te springen met een remifentanil infuus, maar er was een reden waarom ik zo graag in dat water wilde de vorige keer: rugweeën. Wie die onzin bedacht heeft.. Het enige dat een beetje helpt is de warmte van het water en langzaam heen en weer wiegen. Vooruit dan maar. Ik ben ook al op de helft, zo lang duurt het vast niet. Een relaxte playlist op spotify en de verloskundige en de kraamhulp laten ons even alleen. Als je de pijn wegdenkt zou het zomaar romantisch kunnen zijn. (1/3)
About Being Mom 