De laatste 10 weken! Man, wat gaat hard ineens. Ik moet nog zoveel, het kamertje moet nog af, ik moet nog afstuderen, oh help ik moet nog afstuderen. Stress!
31 Weken. Mijn buik begint serieuze proporties aan te nemen. Ik ben gewoon dik. Zo dik ben ik nog niet eerder geweest. Ik moet zeker vijf kilo zwaarder zijn dan in mijn vorige zwangerschap. Niks past meer maar ik vind het ergens ook zonde om te investeren in positiekleding. Ik ga het hierna (vermoedelijk) toch niet meer gebruiken. Gewoon binnen blijven dan maar. Zonder kleren, onder een dikke deken achter gesloten gordijnen. Dat moest eens kunnen.
Het gaat wel goed met me. Ik ben een beetje moe, een beetje log en behoorlijk vergeetachtig maar ik voel me prima. Moet ook, want mijn dreumes heeft aandacht nodig, en niet zo’n beetje ook. Waar hij eerst een papa’s kindje was, trekt hij nu steeds meer naar mij toe. Misschien heeft hij toch iets in de gaten. Of mijn zachte buik is gewoon heel knuffelbaar, kan ook. Ik geniet er wel van, die momenten met hem. Nog even als enigs kind, nog even kan ik hem al mijn aandacht geven. Over een paar weken is dat radicaal anders, besef ik me.
& Dan zijn er indalingsweeën. Laten we het daar even over hebben. Vorige zwangerschap kwamen die pas een heel stuk later. Nee, nu mag ik er al volop van genieten. Van die bliksemschichten, pijnlijk. Dat levert een moeilijk gezicht en gekke bewegingen op in de openbare ruimte, genant. Ineens roep ik: AUW! oh sorry, nee ik ga niet bevallen, ik ben een beetje kleinzerig.
Deze weken krijg ik ook verlof. Eindelijk! Vraag me niet hoe, maar de avond voor mijn verlof (36 weken zwanger) maak ik mijn scriptie af. Vriendlief is zo lief nog even mee te kijken en dan stuur ik hem echt op – de scriptie, niet mijn vriend -. Op hoop van zegen. Ik voel meteen wel een soort rust over me heen komen. Heerlijk, niet meer bezig zijn met onderzoek, APA, interviews en woorden tellen. Ik geniet van mijn verlof. Van mijn kind en van het nog best wel heel mooie weer.
Als de negenendertig weken termijn begint te naderen word ik een beetje zenuwachtig. Mini is geboren bij 39 weken en twee dagen. Dat is nu dus soort van mijn ‘uitgerekende datum’, of althans de datum waar ik een beetje naar uit kijk. Alles langer dan die termijn is voor mijn gevoel overtijd. Maar er gebeurt niets, helemaal niets. Geen pijntje, geen krampje, geen nesteldrang (niet eens!).
Ondertussen krijg ik steeds meer kwaaltjes. Mag ook wel natuurlijk tegen het einde van de zwangerschap. Slapen doe ik nauwelijks nog ’s nachts. Ik kan niet liggen, krijg om het minste of geringste pijn aan mijn rug. Niet een beetje pijn, maar ik-kan-niet-meer-bewegen pijn. En niet van de categorie wee, maar van de categorie spierpijn. De buik trekt aan mijn banden en dat doet kennelijk zeer. Overdag slaap ik hier en daar een beetje op de bank. Mini dragen wordt moeilijk. Boodschappen doen gaat niet meer. Ik ben het ook gewoon een beetje zat. Alles in huis is klaar, ik ben benieuwd naar ons kindje. Kom maar!
About Being Mom 